Rozdział 5

Ta lekcja bardzo mi się dłużyła. Cały czas czułam w środku jakieś nerwy z powodu sytuacji, która zaszła i nie mogłam się skupić. Pstrykałam z nerwów długopisem i rozglądałam się po klasie. Nie znałam Alex za dobrze, ale czułam, że się jej bałam. W każdym razie denerwowało mnie jej zachowanie. To, że jest taka bogata nie czyni z niej lepszej. Odwróciłam się, by spojrzeć na nią. Zrobiła do mnie groźną minę i zmarszczyła oczy. Czułam, że mam u niej przechlapane do końca liceum. Odwróciłam się ponowne by spojrzeć na Harrego. Patrzył na mnie. Jego zielone oczy się we mnie wpatrywały. Uniosłam jedną brew, a on szybko spojrzał na tablicę. O co mu chodzi?


***


Rozbrzmiał dzwonek. Wszyscy zaczęli się pakować. Zgarnęłam swoje książki do torby. Zauważyłam, jak nauczycielka wzywa Harrego palcem do biurka. Marcel i Ashely czekali na mnie przy drzwiach, a ja złapałam za pasek od torby i udałam się w ich stronę.
- Lea, podejdź tu na chwilkę! – Usłyszałam za sobą głos nauczycielki. Machnęłam ręką, aby przyjaciele nie czekali na mnie.
Podeszłam do nauczycielki, obok której stał również Harry.
- Słucham?
- Ty dobrze radzisz sobie z matematyką. – stwierdziła kobieta. – Wytłumacz Harremu ostatnie tematy. Musi nadrobić zaległości.
Poczułam jak gorąco uderza mi do głowy, mam nadzieję, że w rzeczywistości nie dałam po sobie poznać, że nie chcę spędzać z tym chłopakiem ani chwilii.
- Ale proszę pani… - powiedziałam głosem sprzeciwu. Harry parsknął śmiechem. Zmierzyłam go spojrzeniem.
- Bez żadnego ale! Lea, nie mogę liczyć na nikogo innego.
- Jestem zajęta w ten weekend. - starałam się jakoś tego uniknąć, więc zaczęłam zmyślać. Czemu akurat ja? Czemu akurat musiało paść na mnie? Czy jestem jedyną osobą na tej ziemi, która ma takiego pecha?
- Postawię ci za to piątkę na koniec.
Wywróciłam oczami. Potrzebowałam tej piątki, aby dostać się do wymarzonego uniwersytetu. Tak jak Ashton.
- Dobrze – powiedziałam zrezygnowana. Czułam na sobie jego spojrzenie. Kobieta się ucieszyła, a jedyne co ja chciałam zrobić to zapaść się pod ziemię. Nie ukrywam, że wstydziłam się Harrego i nie wiedziałam jak się przy nim zachowywać. To spotkanie będzie bardzo krępujące, a ja w dodatku jestem nieśmiałą osobą. Pospiesznie wyszłam z klasy. Nie chciałam stać tam ani chwili dłużej. Idąc korytarzem poczułam jak ktoś złapał mnie za nadgarstek. Zatrzymałam się i odwróciłam będąc pewna, że to Ashley albo Marcel, ale za sobą zobaczyłam Harrego. Trzymał moją zimną dłoń. Moje serce dosłownie stanęło mi w gardle, gdy jego zielone oczy głęboko wpatrywały się w moje. Wdawało mi się, że jego dłoń jest przynajmniej dwa razy większa od mojej. Harry powoli zbliżył się do mojego ucha i szepnął:
- To widzimy się w ten weekend.

Poczułam jego mocne perfumy i przez moment stałam tam jak wryta. Zmiękły mi nogi. Czemi ten chłopak tak na mnie reaguje? Jednak szybko postanowiłam się otrząsnąć i mocno odepchnęłam chłopaka. Chyba nie spodziewał się mojej reakcji. Jego oczy wyraźnie były zdziwione. Może jestem pierwszą dziewczyną w jego "karierze", która go odepchnęła. Nie byłam jedną z tych dziewczyn do której można się zbliżać i robić takie rzeczy bez poniesienia konsekwencji.
- Nie dotykaj mnie! – krzyknęłam i wyrwałam nadgarstek z jego uścisku. Odwróciłam się i zaczęłam iść przed siebie. Ten korytarz wydawał mi się nagle taki długi. Chciałam uniknąć wzroku Harrego na swoich plecach i szybko sręcić w stronę schodów. Nie chcę mieć z nim nic do czynienia. On na za wiele sobie pozwala. Myśl o tym, ze mam spędzić z nim przynajmniej 2 godziny przyprawiała mnie o mdłości.
- Urocza jesteś! – krzyknął za moimi plecami. Wiedziałam, że odprowadza mnie wzrokiem do schodów.

***
Wyszłam ze szkoły na dziedziniec. Słońce świeciło i było o wiele cieplej niż rano, gdy biegałam z Niallem. Wszyscy siedzieli na trawie lub pod drzewami i rozmawiali lub jedli śniadanie. Była to przerwa 40 minutowa, więc niektórzy nawet grali w koszykówkę na boisku. Wzrokiem śledziłam, gdzie siedzi Ashley i Marcel. Znalazłam ich przy jednym ze stolików i dosiadłam się.
- Czemu ciebie zatrzymała po lekcji? – zapytał Marcel, nadziewając na widelec pomidora ze sałatki. Marcel bardzo zdrowo się odżywiał. Nawet zdrowiej ode mnie.
- Nic mi nie mów, muszę w ten weekend wytłumaczyć mu matmę.
-Uuuuu – zaśmiała się Ashley.  Wiedziała, że za nim nie przepadam, ale ja nie śmiałam się z niej, gdy dostawała smsy od obcego. W sumie nie wiem co było gorsze. Tłumaczenie i bycie sam na sam z największym kutasem ze szkoły, czy dostawanie smsów od nieznajomego, który nie bał się wejść do czyjegoś domu.
-Czyli przyjedziesz do niego do domu? – zaciekawił się Marcel.
- Na to wygląda. Przecież do siebie go nie wpuszczę. Nigdy.
Chyba właśnie powstała 11 zasada mojej "złotej dziesiątki" zaraz po "nie zakochiwać się" - "nie wpuszczać niebezpiecznych osób do domu". Wystarczyło mi, że wczoraj chodził po nim obcy koleś i to mi wystarczy.
- W takim razie odwiedzisz również mnie.
- Jesteście sąsiadami? – zdziwiłam się.
- Nie, braćmi.

Obie patrzyłyśmy na niego zszokowane. Harry i Marcel braćmi? Czy on sobie żartuje?! Przecież oni byli zupełnie inni. W szkole nawet razem nie rozmawiali, nie przyjeżdżali do szkoły razem, nic nie robili razem. To nie jest możliwe. Nigdy nie pomyślałabym, że Harry ma bliźniaka.
 
- Ale… jak to? – wydukałam. – Nic nigdy nie mówiłeś!
Ta sytuacja była bardziej absurdalna niż mogłabym sobie wyobrazić. Czemu najbliższy przyjaciel cały czas nas okłamywał? Czekałam, aż Marcel to wszystko wytłumaczy.
- Nie ma się czym chwalić. Nie przyznajemy się do siebie i generalnie nie mamy zbyt dobrego kontaktu. Harrego praktycznie cały czas nie ma w domu. Przychodzi tylko po pieniądze od mamy lub czasem kiedy nie ma gdzie spać. Rodzina zupełnie się dla niego nie liczy. Mama się przyzwyczaiła do ciągłej nieobecności syna, chociaż czasem jeszcze płacze i muszę ją pocieszać.

To co powiedział mi Marcel całkowicie wywróciło świat do góry nogami. Jak można tak traktować rodzonego barata? Jak egoistycznym i chamskim trzeba być?
- Nigdy nie podejrzewałabym, że jesteście braćmi - zabrała głos ciągle zdziwiona Ashley. – Jesteście zupełnie inni.
- Ale chwila moment – zaczęłam, a Marcel spojrzał na mnie. - Przecież wy macie dwa inne nazwiska. On jest Styles a ty jesteś Twist. Coś mi tu nie gra.
-Ah no tak. Harry kazał mi zmienić nazwisko, więc wziąłem nazwisko matki. On robił wszystko, byle by nikt nie wiedział, że jestem jego bratem. Ja też naturalnie mam kręcone włosy, ale ściąłem loki i włosy zaczesuję do tyłu. Nikt nawet nie pomyśli, że jesteśmy braćmi.
-Co za drań. - powiedziałam pod nosem. Marcel wzruszył ramionami. Było mu to obojętne? Przecież przez swojego brata jest pomiatany jak gówno. Czemu mu się nie postawi? Ja z Ashtonem jesteśmy całkiem inni. Nie potrafię sobie wyobrazić, żeby mnie i Ashtona łączyły te same relacjie co Marcela i Harrego.
-Tylko nie mówcie nikomu. Gdyby to się szybko rozniosło to Harry by mnie zabił.

Wahałam się, czy ostatni wyraz Marcel powiedział w żartach, czy na serio. Nie znałam Harrego aż tak dobrze, ale wydawał się być do tego zdolny.
-Tak poprostu pozwoliłeś sobie, aby zmienić nazwisko? Poddałeś się bez walki?
Marcel zdjął okulary i spojrzał na stół.
-Lea, zrozum, nie mogłem inaczej. Dla ciebie jest to absurdlane, ale Harry dostawał napady agresji. Zrobiłem to dla mamy. Tylko i wyłącznie.
-Nie mów tak! Po prostu boisz się jego i tego co by ci zrobił, gdybyś się mu postawił!
Czułam, że wszystko się we mnie trzęsło, ale nie rozumiałam jak można być tak uległym. Marcel jest na prawdę świetnym chłopakiem, tylko trzeba go lepiej poznać. Nie rozumiem dlaczego pozwala robić swojemu własnemu bratu z siebie takie ścierwo.
-Nie licz nawet, że się do ciebie odezwie w sprawie tej matematyki. On ma to w dupie tak jak wszystkich.- powiedział Marcel a ja milczałam.
Ashley głośno westchnęła.

Nagle dosiadła się do nas Ariana jak zwykle uśmiechnięta. Nie trafiła w porę, ale chociaż mogłaby trochę poprawić nam wszystkim humory. Miała na sobie bluzkę z kotkiem, którą wczoraj przysłał mi ojciec. Musiała być w tym sklepie co tata i ją kupić, ale nie spodziewałabym się, że założy ją do szkoły. A jednak.

- Hej wszystkim! Zrobiłam babeczki! - powiedziała wyjmując z plecaka pudełko. Tak pysznie zapachniało. - Miały być dla Harrego, ale nie spotkałam go dzisiaj w szkole.

Marcel odchrząknął pod nosem. Ja i Ashley wiedziałyśmy o co mu chodzi. Ariana z uśmiechem dawała nam babeczki a potem usiadła.

-Emm.. Ari...- zaczęłam.
-Tak, tak? - powiedziała poprawiając torebkę.
-Nie to, że mówię ci z kim masz się zadawać, ale Harry zdecydowanie nie jest dla ciebie. On ciebie tylko skrzywdzi. - odrzekłam. Ktoś musiał jej w końcu otworzyć oczy. Starała się dla tego idioty. Pozostali z jego paczki też byli idiotami, może oprócz Nialla, ale Harry miał w dupie uczucia innych.

-Dziękuję Lea, że się mną przejmujesz, ale Harry taki nie jest. Kocham go i zrobię dla niego wszystko.
 
Czy ona tego nie widzi? Harry jest jeszcze gorszy. Nie chciałabym, żeby ją skrzywdził. Ariana jest za kochana, żeby ktokolwiek ją skrzywdził. Już miałam jej coś powiedzieć o tym palancie, ale Ashley zrobiła minę w stylu: „daj sobie spokój.” Jestem pewna, że gdyby Ariana dowiedziała się, że jest możliwość uczenia Harrego, to zgłosiłaby się pierwsza, mimo, że jest w o rok młodszej klasie.

Nie miałam ochoty na babeczki Ariany. Wiedziałam, że były słodkie jak ona, ale gdybym wzięła coś do ust to bym tym zwymiotowała.
-Co wy tacy cisi dzisiaj? Coś się stało?- zapytała Ariana wkładając czekoladową babeczkę do swoich ust.
-Zmęczeni jesteśmy - odpowiedziała Ashley, aby już ją jakoś zbyć. Kochałam Ariane i była przesłodka, ale w tym momencie nie miałam na nic ochoty. Nagle poczułam jak ktoś uczszypnął mnie z tyłu pod boczkami.

-Ajjć - przestraszyłam się. Nie lubię, gdy ktoś mi tak robi. Odwróciłam się a nade mną stał Niall, który trzymał ręce na moich ramionach i pochylał się, uśmiechając do mnie.
-Nie widziałem ciebie dzisiaj w szkole. Myślałam, że nie przyszłaś.
Niall ukucnął obok mnie trzymając się za ławkę.
Miny Marcela i Ahley potwierdzały, że byli oni zszokowani moim nowym kolegą. Ariana zwróciła się do Nialla:
-Wiesz może czy jest dzisiaj Harry w szkole?
Niall spojrzał za moje plecy i wskazał na ławkę w pobliżu koszykówki.
-Tam siedzi.
Odwróciłam się za siebie. Przy jednym ze stolików siedziało ich czterech.
Harry, Louis, Zayn i Liam. Mieli poważne miny i patrzyli się w naszą stronę.
-Ooo, to w takim razie idę do niego dać mu babeczki! - powiedziała Ariana i szybko wstała od stołu i udała się w kierunku Harrego. Patrzyłam się na niego. Nie był zainteresowany tym co miała dla niego dziewczyna. Ona do niego mówiła, a on patrzył na mnie. Tym jego wzrokiem. To było takie spojrzenie jakby albo chciał mnie zabić, albo uprawiać ze mną seks... Z tych dwóch wolałam pierwszą.
-No to? - powiedział Niall widząc, że go nie słucham.
-Emm, no ja też nie mogłam ciebie dziś znaleźć. Myślałam, że odechciało ci się iść do szkoły.
-Chciałbym móc nie iść. -zaśmiał się.
Potem przedstawiłam jemu Marcela i Ashley. Rozmawialiśmy, a ja cały czas czułam wzrok Harrego na sobie. Jego tajemniczość tak bardzo mnie irytuje. Miło rozmawiało nam się z Niallem, że nawet nie zauważyłam, że bliżał się koniec przerwy.
-To co? Jutro rano też biegamy? - zwróciłam się do blondyna. Wydawał się trochę zmieszany. Wstał z przykucniętej pozycji.
-Jutro nie dam rady. Dzisiaj jest impreza u Zayna i pewnie będę mieć rano kaca.

To wyjaśniało wszystko. Przez chwilę zapomniałam, że Niall również należy do tamtej bandy.

***
Po skończonych lekcjach wychodziłyśmy z Ashley ze szkoły. Dzisiaj miałyśmy zamiar spędzić noc u niej w domu. Ledwo minęłyśmy próg szkoły, gdy zaczepił nas mężczyzna w średnim wieku, ubrany w czerwony strój, a na głowie miał czerwoną czapkę z daszkiem, na której widniał jakiś kwiatek.
-Przepraszam, czy pani to Ashley Hugson?- zapytał. W ręku trzymał olbrzymi bukiet czwerwonych róż.
-Tak, to ja...- odparła nieśmiało patrrząc na niego niepewnie.
Mężczyzna wyjął notes i długopis.
-To kwiaty dla pani z poczty kwiatowej. - powiedział wręczanąc jej ogromny bukiet- proszę tylko tu podpisać.
Ashley szybko się podpisała po czym mężczyzna poszedł do samochodu i odjechał. Nie wiedziałyśmy nawet co dalej zrobić. Ashley zaczęła szukać nerwowo liściku w bukiecie i po chwili znalazła. Chciała się koniecznie dowiedzieć od kogo to jest. Otworzyła go, ledwo trzymając ciężki bukiet, a w środku widniał napis:
"Przepraszam. Kocham Cię xx"

Od razu wiedziałyśmy, że bukiet pochodzi od adoratora Ashley.
-Może i jest niebezpieczny, ale widać, że mu na tobie zależy.
Odparłam, gdy szłyśmy w stronę domu Ashley. Każdy kto nas mijał, patrzył na czerwony bukiet w rękach Ashley. Składał się on może nawet z 80 róż.
-Dał mi to na przeprosiny, bo od wczoraj wogóle z nim nie rozmawiałam... wręcz wysłałam mu nawet ostrego sms-a, aby dał mi spokój.
Po chwili telefon w mojej kieszeni zawibrował. Wyjęłam go i dostałam wiadomość:

Od: Nieznany
Ten weekend u mnie? H. x

Szybko zapisałam numer Harrego w moich kontaktach. Marcel ostrzegał mnie, że Harry nie wykaże rzadnego zainteresowania korepetycjami, a mimo tego napisał do mnie.
-Harry napisał do mnie. Chyba zależy mu na matematyce. - odparłam odpisując mu, że mi pasuje.
-Albo zależy mu na tobie. - zachichotała Ashley. Wydawało mi się przez chwilę, że nie wie o czym mówi. Ja i ten chłopak to dwa inne światy. Różnimy się całkowicie. Niech się cieszy lepiej, że ktoś zgodził się mu pomóc w tym przedmiocie.
Ashley gwałtownie złapała mnie za rękę i zatrzymała się.
- Lea! Podaj mi jego numer! Może to on do mnie pisze.
Ashley wpadła na wspaniały pomysł. Gdyby okazało się, że Harry jest tym nieznajomym - cała sprawa by się rozwiązała. A jeżeli nie, to chociaż pomniejszyłybyśmy grono potencjalnych chłopaków. Szybko w telefonie weszłam w jego kontakt i wyświetlił się jego numer. Zaczęłam dyktować Ashley pierwsze trzy cyfry, ale niestety już się nie zgadzało. To nie Harry.


________________
czytasz = komentujesz

To dla mnie wiele znaczy.